امیرالمؤمنین علیه‌السلام در عهدنامه‌ای كه به مالك‌اشتر می‌نویسد، به وی یادآوری می‌كند كه مردم آن سرزمین یا برادر دینی تو هستند، یا همنوع تو در آفرینش، تو باید همگان را مشمول مهربانی و رأفت خود سازی:

«دلت را در لابلای مهربانی با مردم و دوستی به آنان، و ملاطفت نسبت به ایشان بپوشان؛ مبادا بر مردم جانوری درنده باشی كه خوردنشان را غنیمت شماری؛ زیرا جز این نیست كه مردم بر دو گونه‌اند: یا برادر دینی تو هستند، یا همانند تو در آفرینش؛ لغزش‌ها از آنان سر می‌زند، و به آسیب‌ها دچار می‌گردند، به عمد یا به سهو كارهایی از دست آنان بیرون می‌آید، از گذشت و بخشایش خود آنان را بهره‌مند كن، چنان كه دوست داری خدا گذشت و بخشایش خود را بهرة تو كند.» (همان، نامه 53(

امام در اینجا نمی‌گوید: مهربانی و دوستی و گذشت و بخشایش خودت را شامل تنها برادران دینی خود كن، و با غیر مسلمانان چنین رفتار مكن، بلكه حكمی كلی می‌دهد كه شامل همة مردم می‌شود. از جمله حقوق غیرمسلمانان كه باید آزادانه از آن استفاده كنند؛ یعنی عمل به آیین و اندیشیدن در اعتقادات خویش، و اظهاركردن اندیشه و اعتقاداتشان می‌باشد